Münir Özkul

Geçen gün TV5'te yayınlanan Yüzleşme programına değerli yazarlarımızdan Vehbi Vakkasoğlu konuktu. S., M. Kayaoğlu kardeşler kendisiyle çok hoş bir sohbet yaptılar. Vehbi Vakkasoğlu hocamızın deyim yerindeyse ağzından bal damlıyordu. Allah ondan razı olsun. İyi ki onun gibi yazarlarımız var.

Münir Özkul'la ne ilgisi var bu sözlerin diyeceksiniz. Hemen anlatayım. Programda Vakkasoğlu'nun "Allah'ı Nasıl Anlamalı, Çocuklarımıza Nasıl Anlatmalı" isimli kitabından bahsedildi. Bu kitapta Vehbi V. Münir Özkul'la yaşadığı bir diyaloğa yer vermiş ve bunu programda da seyircilerle paylaştı. Hatırladığım kadarıyla sizlere aktarayım.

Bu yaklaşık 20 sene önceki bir diyalog.Yani Münir Özkul 60 yaşındayken.

Münir Özkul:Ben müslüman olmak istiyorum.(?!)

Vehbi Vakkasoğlu:Nasıl yani siz müslüman değil misiniz?Nüfus cüzdanınızda İslam yazmıyor mu?

M.Ö.:Yazıyor ama değilim.

V.V.:Bu zamana kadar peki neden olamadınız?

M.Ö.:Müslümanlar beni iki kere püskürttü.

V.V.:Nasıl yani?

M.Ö.:Anlatayım. İlkinde ilkokula gidiyordum. Öğretmenler güüydü ve öğretmenime çiçek toplamak için okulumun hemen yanında bulunan bir caminin bahçesinden çiçek koparmak istemiştin. Tam çiçeği koparmak üzereyken birden karşımda iri yarı, cübbeli, takunyalı dev bir adam gördüm. (V.V. yorum:Caminin imamı,çok gözüyle imamı anlatıyor)Heeeyyhtt! demesiyle kaçmam bir oldu. Bu durumu öğretmenime de anlattım. O da bana (V.V. yorum:İnançsız bir öğretmen olsa gerek) "iyi ki seni kesmemişler" dedi. Bir daha bir cami önünden bile geçmedim, hep uzak durdum.

Ve artık 27 yaşıma gelmiştim. Tiyatrocuydum. Ateisttim. Ama içim boşluktaydı. Mutsuzdum. En sonunda bu böyle olmaz deyip bir camiye gidip namaz kılmak istedim. Çevremde tek namaz kılan hattat Uğur abiyi aradım. O da tamam dedi. Biz filanca camide buluşmak üzere sözleştik. Bana hatta Nurullah Hocanın sohbeti de var, dinleriz dedi. Buluşma yerimize tam vaktinde geldim. Ama arkadaşım henüz gelmemişti. Sonra ne yapacağımı bilemez vaziyette yarım yarımalak bir abdest aldım. Camide de herkes bana bakıyordu. Bende tabi uzun favori, deri ceket vardı. Ve gene ne yapacağımı bilemez halde yaşlı bir dedeyi takip ettim. Hiç olmazsa o nereye gidiyorsa bende gider o ne yapıyorsa bende yapardım. Dedeler sevimli olur ya hani bana yol gösterir diye umdum. Camiye girdik. Çok kalabalık ve sıkışıktı. Yaşlı dedenin yanına oturdum. Çok kalabalık olduğundan dedeyle sıkıştık. Bu arada da hep arkadaşımı gözlüyordum gelsede bana ne yapacağımı söylese diye. Sonra sohbet filan güzeldi ama tam namaza kalkmamızla ve o esnada benim arkadaşımı kapıda görmemle birlikte yaşlı adam bana bir osmanlı tokadı indirdi. Neye uğradığımı şaşırdım. Hemen dışarıya koştum. Kendimi caminin avlusunda buldum. Bir daha da hiç uğramadım camiye. Hayatıma ateist olarak devam ettim. Ama ölüm yaklaşıyor. Müslüman olmak istiyorum.

Babam çok takvalı bir insandı. Son nefesini verirken bana "Şartlar elvermedi. Sana iman namına hiçbirşey öğretemedim. Ama sana tavsiyem adın gibi, soyadın gibi ol. Hatta kul değil özkul ol!" dedi.

(V.V.yorum:Camilerden kaçırdığımız bir sürü insanımız var. Hal ve haraketlerimize çok dikkat etmeliyiz.)

İnternetten öğrendiğime göre şimdi 80 yaşında olan Münir Özkul bunama hastalığına yakalanmış. Eskiye dair hiç birşey hatırlamıyormuş. Yaşadıklarında mutlaka bir hayır vardır. Tesadüf değil tefavuktur. İnşallah imanını koruyarak hakkın rahmetine kavuşur. Allah günahlarını affetsin.

Not:Daha önce Vehbi Vakkasoğlu'nun Bir Destandır Çanakkale isimle eserinden bahsettiğim yazımı mutlaka okumanızı öneririm.